Krótka historia polskiej kuchni

Polskie tradycje kulinarne sięgają czasów pierwszych Piastów. Kształtowane przez wieki i wzbogacane coraz to nowymi smakami dały finalnie wyjątkowo charakterystyczną kuchnię, który znamy dziś. Jak jednak jadali nasi przodkowie?

Słowiańskie obyczaje

Słowianie korzystali ze wszystkie, czym obdarowywała ich natura – podstawą ich diety były zboża, grzyby, a także dziczyzna i ryby. Wśród rodzimych, uprawianych ówcześnie warzyw znaleźć można między innymi kapustę i rzepę, wśród owoców zaś królowały jabłka, śliwki i gruszki. Mięsa suszono, a także przechowywano w soli, by jak najdłużej nadawały się do spożycia. Dzięki położeniu państwa polskiego na trasie tak zwanego szlaku bursztynowego, znano również najróżniejsze przyprawy, między innymi cynamon, goździki czy imbir. Posiłki popijano zaś miodem pitnym lub piwem (przeciętny mieszkaniec Polski Jagiellonów spożywał dziennie około 2 litrów tego trunku).

Rewolucje królowej Bony

Mimo wielu najróżniejszych wpływów – żydowskich, ruskich czy węgierskich, kuchnia polska przeszła swoistą przemianę dopiero w XVI wieku, w momencie pojawienia się na krakowskim dworze królewskim Bony Sforzy – pochodzącej z Włoch żony króla Zygmunta Starego. Nowej królowej nie w smak były tłuste polskie dania, między innymi z tego powodu na stołach pojawiły się pomidory, karczochy, kalafior czy szpinak. Zaczęto także stosować nowe zioła – oregano oraz bazylię. Sforzy (a właściwie jej kucharzom) zawdzięcza się także popularyzację picia wina, które od tamtej pory zaczęło wypierać piwa i miody.